Het is niet elke dag dat je een album van een levende legende kunt bekijken. De in Louisiana geboren frontman, zanger en trompettist Gregg Martinez is dat wel. Hij is al vijf decennia lang een voorbeeld van Soul blues en verdiende zijn bijnaam "Mac Daddy" aan het begin van zijn carrière als leider van King Fish, The Heat en The Boogie Kings. Zijn soulvolle, krachtige vocalen zijn geïnspireerd door de soul crooners van de jaren '60 en '70, waaronder Sam Cooke, Marvin Gaye en Al Green. Zijn muziek combineert New Orleans stijl R&B met Memphis soul en Texas swing, een kolkende gumbo sound die met zijn wortels in de Acadiana regio van zuid Louisiana en zuidoost Texas liefkozend swamp pop wordt genoemd. "MacDaddy Mojeaux", is zijn eerste album sinds "Soul of the Bayou", en verscheen op 17 juli 2020 via Nola Blue Records.

"MacDaddy Mojeaux" opent met "I Believe To My Soul" van Ray Charles, maar hier in zijn versie doordrenkt  met blazers  naast smeulend gitaarspel, swingende drums en een dampend Hammond-orgel. De sound van dit nummer is moeilijk vast te pinnen. Er is dat klassieke laat-60er jaren geluid van Stax Records, maar toch is dit verbonden met de kristalheldere productie en het heerlijke open Robert Cray’s geluid van de jaren 80. Alles is schoon en helder, maar niet te schoon. Dit is een liedje met modder op de laarzen en de zang van Martinez steelt de show. Wat Martinez's stem onderscheidt van andere blueszangers is zijn toon en bereik. Martinez's stem is soepel en soulvol, hij kan hoog opstijgen en brengt net als Ray Charles zelf een speciaal soort 'blue' intensiteit over. Het is een stem die licht, gespannen en toch gemakkelijk klinkt. Het is een teken van Martinez's smaak dat hij de klassieker "You Left the Water Running" (die een hit was voor zowel Otis Redding als Wilson Pickett) met beide handen aanpakt. Martinez brengt dit nummer in een sprankelende, bijna George Harrison-achtige mix van oud en nieuw. We hebben de oude, soul blues van de zang, plus een vintage mix van de blazers (met mooie solo's van saxofonist Ronnie Eades, Muscle Shoals Horns) en Hammondorgel, maar het arrangement voelt fris aan, en krijgt als het ware een nieuwe impuls.

Het originele nummer "This House" doet u wensen dat Martinez meer van zijn eigen nummers zou opnemen. Een mooie wah-wah-gitaar schopt de boel eraf en de track flitst een koel briesje over de bayou. Het smaakvolle gebruik van achtergrondzang en het stuwende, vrolijke koor maakt deze R&B dance groove over ware liefde tot een uitschieter op deze plaat. Martinez heeft voor deze plaat niet alleen een volledige blazerssectie, maar ook vele muzikanten weten op te trommelen, te veel om op te noemen, maar het is de moeite waard om de bijdragen van oud medewerker, Grammy-winnende songwriter en gitarist Tony Goulas, gerespecteerde veteraan bluesgitarist Sonny Landreth, Anthony Dopsie en Rockin' Dopsie Jr, (de laatste zonen van Rockin Dopsie Sr), op respectievelijk accordeon en rubboard te noemen. Productie is van Grammy Award winnende Tony Daigle, die het album een heldere, levendige toon geeft.

Een ander origineel, "Eva Delle", biedt een waardig platform voor de gebroeders Dopsie om hun ding te doen. Het is een langzame blues, maar hier toch wat leven ingeblazen  door de vette blazers en vampend pianospel. De accordeon en rubboard samen met het slidespel van Lafayette's Sonny Landreth tillen het geheel op zodat stilzitten bij dit nummer uitgesloten is, en waarom zou je dat willen? Op "Starting All Over Again" (een fascinerende Stax-single uit 1972) behoudt Martinez het gospel, ontdaan van het origineel, maar voegt meer soul in dit nummer voor een zwaarder, meer opbeurend effect, en zal zeker een hoogtepunt zijn in de liveshows. De Randy Newman-single "Marie" sluit het album af. Met alleen zang, piano en strijkers is het de perfecte afsluiter van deze opwindende soulplaat. Niet veel zangers konden dit nummer met zo'n evenwichtig en effectief effect ten gehore brengen. Van top tot teen is dit een album dat klasse uitstraalt, je kan niet anders dan denken dat een live show deze nummers naar een heel ander niveau zou tillen, al gaan we daar nog even moeten op wachten. Met MacDaddy Mojeaux leveren Martinez en zijn gezelschap het bewijs dat er nog genoeg leven is in de soul blues.